“En, zit je al te huilen?”
Mijn man liep langs de bank waar ik op de laptop een filmpje zat te kijken en stelde me die vraag.
Nou moet je één ding van me weten: huilen doe ik bijna nooit. Maar áls ik huil, dan is het bijna altijd om de één of andere tranentrekkende scène uit een animatiefilm.
Dat deed ik voor het eerst toen ik een jaar of vier was en zag hoe Bambi uit gleed op het ijs, en mijn kinderen steken daar nog altijd de draak mee.
En hoewel ik een gruwelijke hekel had om het toe te geven: ook nu was het weer prijs. Ik was uitgekomen op een filmpje van Pixar: Float. Over een jongetje dat kan vliegen – waar de buren niet van gediend zijn.
Zowel het vliegen als de emoties en reacties van de vader waren herkenbaar en sneden even recht door mijn ziel.
En wat blijkt? Het filmpje is ook gemaakt als metafoor over het opvoeden van een kind met autisme (al kun je het filmpje breder door trekken), en de director Bobby Rubio is zelf vader met een zoon in het autistisch spectrum.
Mooi detail is dat hij de karakters uit de film in eerste instantie blank/wit wilde maken, maar ze later heeft gemodelleerd naar zijn eigen Aziatische achtergrond. Autisme wordt bij kinderen met een andere etnische achtergrond en kinderen van kleur veel vaker over het hoofd gezien.
Heb je even 7 minuten, dan kun je Float hier bekijken.